jueves, 30 de junio de 2011

Nacho


Pecha o Galicia Hoxe. Pecha por non calar. Pecha por que se escribe e se le en galego.

Recordo cando o Compostela subíu a primeira. Eu debía ter uns 12 anos. Recordo aquel abono de fondo norte que me costara 10.000 pesetas e que tiña ó redor unha serie de números que indicaban as xornadas e que, partido a partido, o da porta ía convertindo en buratos. Recordo unha noite espectacular de Falagán e a volta á casa cun García que loaba ó porteiro con nome de western. Recordo o gol de Ronaldo. Recordo os banquiños azuis sen respaldo e a un compañeiro da escola que ía o estadio con botas de tacos. Recordo atopar pola rúa a Passi, a Bellido, a Fabiano, a Ohen, a Tocornal, a Abadía, a Popov, a Penev, a Christensen, a Paniagua, a Mauro. E recordo a polémica absurda de Nacho.
O lateral galego estaba a facer unha gran tempada (debeu ser cando o Compos quedou subcampeón de inverno) e Clemente, entón seleccionador español, comentou que lle gustaba moito o de Foz. Nacho contestou á pregunta dos xornalistas cun "nin me apetece, nin me interesa". E a prensa foi contra el. Foi contra el por que o seu soño era defender a camiseta da selección galega, non a da española.

No caso do Galicia Hoxe, os medios de comunicación seguen sendo unha arma. Neste caso, o ataque consiste en deixar a arma sen balas. Acabaronse as subvencións a todo o que teña que ver co galego. Feijóo así o quere na súa absurda batalla contra o idioma. Antonte saíu o último número e 19 compañeiros xornalistas quedaron sen traballo. Xa non volveremos ver no quiosco, ou na barra do bar, esa cabeceira en laranxa cunha Griffith Gothic Ultra dándolle identidade en branco. Nin ese cían verdoso dos ladillos. Nin esos titulares rotundos con máís negro que branco. Nin esos temas afastados da actualidade ós que os medios non fan caso. Nin esas entrevistas a grupos musicais galegos. Nin ese apoio á cultura galega. Unha cultura que somos ti, eu e aquel rapaz que ía contigo á escola e que agora ten un grupo, ou fai curtas, ou pinta. Non cidades nin capitalidades europeas.
Pero escribir desde a distancia sempre é difícil, porque te sintes un impostor.


En español:
Cierra el Galicia Hoxe. Cierra por no callar. Cierra porque se escribe y se lee en gallego.

Recuerdo cuando el Compostela subió a primera. Yo debía tener unos 12 años. Recuerdo aquel abono de fondo norte que me costó 10.000 pesetas y que tenía alrededor una serie de números que indicaban las jornadas y que, partido tras partido, el de la puerta iba convirtiendo en agujeros. Recuerdo una noche espectacular de Falagán y la vuelta a mi casa con un García que loaba al portero con nombre de western. Recuerdo el gol de Ronaldo. Recuerdo los banquillos azules sin respaldo y a un compañero del colegio que iba al estadio con botas de tacos. Recuerdo encontrarme por la calle a Passi, a Bellido, a Fabiano, a Ohen, a Tocornal, a Abadía, a Popov, a Penev, a Christensen, a Paniagua, a Mauro. Y recuerdo la polémica absurda de Nacho.

El lateral gallego estaba haciendo una gran temporada (debió ser cuando el Compos se proclamó subcampeón de invierno) y Clemente, entonces seleccionador español, comentó que le gustama mucho el de Foz. Na cho contestó a las preguntas de los periodistas con un "ni me interesa, ni me apetece". Y la presna fue contra él. Fue contra él porque su sueño era defender la camiseta de la selección gallega, no la de la española.

En el caso del Galicia Hoxe, los medios de comunicación siguen siendo armas. En este caso. el ataque consiste en dejar las armas sin balas. Se acabaron las subvenciones a todo lo que tenga ue ver con el gallego. Feijóo así lo quiere en esu absurda batalla contra el idioma. Anteayer salió el último número y 19 compañeros periodistas se quedaron sin trabajo. Ya no volveremos a ver el quiosco, o en la barra del bar, esa cabecera en naranja con una Griffith Gotic Ultra dándole identidad en blanco. Ni ese cían verdoso en los ladillos. Ni esos titulares rotundos con más negro que blanco. Ni esos temas alejados de la actualidad a los que los medios no hacen caso. Ni esas entrevistas a grupos musicales gallegos. Ni ese apoyo a la cultura gallega. Una cultura que somos tú, yo y aquel chaval que iba contigo al colegio y que ahora tiene un grupo, hace cortos o pinta. No son ni ciudades ni capitalidades europeas.

Pero escribir desde la distancia siempre es difícil, porque te sientes un impostor.